سیمای معصومان در زیارت «جامعه کبیره» به عنوان نه توحید الهی بلکه ارکان توحید خداوند، نه مصداق معرفت اللّه بلکه پایگاه و آبشخور (سرچشمه) معرفت اللّه، درهای ایمان، ذوب شوندگان در محبت الهی، پاکان در توحید ربوبی و... معرفی شده‏اند.
معصوم سوم، امام حسین علیه‏السلام مصداق بارز و کامل نفس مطمئنّه الهی است. وجودش سرشار از ایمان و اعتقاد به خداست. در قلب نازنین او عشق خدا می‏جوشد. او از ایمان کامل به خدا و جلوه‏های خدا در گفتار و کردار بهره‏مند است.
معصومان بزرگ‏ترین نشانه و آیت خدا در اتّصال مردم به خدا، زمین به آسمان، سُفلی به عُلیا و مُلک به ملکوت می‏باشند. چرا که امیرالمؤمنان علی علیه‏السلام می‏فرماید:
«ماللّه آیة هی اکبر منّی؛ خداوند نشانه‏ای بزرگتر از من ندارد.»

و البته همه آن بزرگواران نور واحدند. حضور خداوند در زندگی امام حسین علیه‏السلام دائم و آشکار است. خداشناسی در «دعای عرفه» که امواج عرفان حسین علیه‏السلام است، به گونه‏ای عمیق و حیرت‏آور موج می‏زند. اوج آن در این فقره دعا نمایان‏تر است که می‏فرماید:
معبود من! چون به آثار قدرتت توجّه کنم، راه وصول تو بر من دورگردد. چگونه به اشیایی که در هستی خویش محتاج تو اند، بر وجود تو استدلال کنم؟ آیا موجودی غیر از تو ظهوری دارد که از آنِ تو نباشد، تا او سبب ظهور و پیدایش تو گردد؟ تو کی از نظر پنهان گشته‏ای که راهنمایی من را به سوی تو رهنمون گردد و چه زمان از من دور بوده‏ای تا آن که مخلوقات مرا به وصالت رسانند؟ کور باد چشمی که تو را نظاره گر خویش نبیند!
کی رفته‏ای ز دیده که پیدا کنم تو را کی رفته‏ای ز دل که تمنّا کنم تو را