سیمای معصومان در زیارت «جامعه کبیره» به عنوان نه توحید الهی بلکه ارکان توحید خداوند، نه مصداق معرفت اللّه بلکه پایگاه و آبشخور (سرچشمه) معرفت اللّه، درهای ایمان، ذوب شوندگان در محبت الهی، پاکان در توحید ربوبی و... معرفی شدهاند.
معصوم سوم، امام حسین علیهالسلام مصداق بارز و کامل نفس مطمئنّه الهی است. وجودش سرشار از ایمان و اعتقاد به خداست. در قلب نازنین او عشق خدا میجوشد. او از ایمان کامل به خدا و جلوههای خدا در گفتار و کردار بهرهمند است.
معصومان بزرگترین نشانه و آیت خدا در اتّصال مردم به خدا، زمین به آسمان، سُفلی به عُلیا و مُلک به ملکوت میباشند. چرا که امیرالمؤمنان علی علیهالسلام میفرماید:
«ماللّه آیة هی اکبر منّی؛ خداوند نشانهای بزرگتر از من ندارد.»
و البته همه آن بزرگواران نور واحدند. حضور خداوند در زندگی امام حسین علیهالسلام دائم و آشکار است. خداشناسی در «دعای عرفه» که امواج عرفان حسین علیهالسلام است، به گونهای عمیق و حیرتآور موج میزند. اوج آن در این فقره دعا نمایانتر است که میفرماید:
معبود من! چون به آثار قدرتت توجّه کنم، راه وصول تو بر من دورگردد. چگونه به اشیایی که در هستی خویش محتاج تو اند، بر وجود تو استدلال کنم؟ آیا موجودی غیر از تو ظهوری دارد که از آنِ تو نباشد، تا او سبب ظهور و پیدایش تو گردد؟ تو کی از نظر پنهان گشتهای که راهنمایی من را به سوی تو رهنمون گردد و چه زمان از من دور بودهای تا آن که مخلوقات مرا به وصالت رسانند؟ کور باد چشمی که تو را نظاره گر خویش نبیند!
کی رفتهای ز دیده که پیدا کنم تو را کی رفتهای ز دل که تمنّا کنم تو را
